Fouilleren

Vorige week zijn we naar Nederland gevlogen voor een paar weken familiebezoek en afscheid nemen voor langere tijd.

Even terug naar vrijdagmiddag: We komen vroeg aan op het vliegveld van Windhoek, maar er staat een lange rij voor de incheckbalies. Wij hebben maar één ruimbagagekoffer. Verder 2 rugzakken en een rolkoffer, alles ruim binnen de kg limieten.

Geen probleem dus met ruimbagage. Dan de handbagage en poortjescheck. Naast het piepen van de poortjes en het geklungel met riemen en schoenen geen probleem. Dan volgt er de douane, ook geen probleem. In de wachtruimte, voor we maar het vliegtuig mogen, een nieuwe lange rij. Extra controle van de handbagage. Er vallen nog heel wat flesjes (van anderen) ten prooi aan de controleurs.

Mannen en vrouwen moeten apart.

Iedereen wordt gefouilleerd. Dus als het mijn beurt is zeg ik maar gelijk dat ik een stoma heb. En ik klop op mijn buik. Mag ik dat zien? zegt ie. Natuurlijk en ik trek mijn zonnehemd omhoog en kijk hem aan. Hij is stil en brengt nog net het woord OK uit. Omstanders lachen. Ik ook. Blijkbaar zijn er massa's mensen die geen idee hebben wat een stoma is.

Maar ik mag verder en mijn bagage wordt snel onderzocht en in orde bevonden. Nu nog een laatste ticketcontrole. Ook goed! Ze nemen alleen het verkeerde deel van het ticket in, waardoor we later bijna geen eten krijgen.

Samen met Joke loop ik naar het wachtende vliegtuig van Eurowings.

Daar krijgen we onze gereserveerde plek, tot onze verrassing met extra beenruimte. Het duurt niet zo lang meer, of iedereen is aan boord. We kunnen vertrekken enk je, maar nee, vergeet niet dat we in Afrika zijn! Het vliegveld moet zorgen voor bepaalde documenten. Daar van ontbreken er twee. Dus we vertrekken niet! Drie kwartier later, ruim anderhalf uur te laat, is alles voor elkaar en taxiën we naar het andere einde van het vliegveld om in oost-westrichting op te stijgen. Bij het opstijgen zien we links eerst Windhoek liggen en even later: Okahandja. Leuk dat we nog even kunnen groeten. Daar horen we! Tot na de vakantie.
De stewardessen komen langs met eten, voor wie ervoor betaald heeft of voor wie alsnog wil betalen. Of ze even onze instapkaart mogen zien. Natuurlijk, even pakken. We laten het resterende deel van het ticket zien. Nee, we bedoelen het grote deel! Nou, dat heeft de ticketcontroleur gehouden. Zucht! Wij bedenken dat we ook een uitgeprinte vluchtbevestiging hebben. Die laten we zien, net als veel anderen na ons, en het is in orde. We krijgen onze warme maaltijd.

Om kwart voor 2 in de nacht, met het zicht op het sterrenbeeld Orion, die ons de weg naar het noorden aanwijst, schrijf ik dit verhaal. 

Eigenlijk wilde ik niet schrijven over de vlucht, maar als je iets onverwachts beleeft, is het een avontuur en daarover schrijven we.

Wachten in een lange rij, die heeeel langzaam opschuift

Klaar voor vertrek naar Keulen, wij mogen mee

Deze motor zorgt voor de stuwkracht dat wij weer in Nederland kunnen